Prolog

Za każdym razem, gdy próbuję się wznieść,

upadam bez moich skrzydeł

Jeden ogromny błąd, do którego przyznałam się tamtego dnia.

Wyznanie padło i zawisło między nami jak wielka, żelazna kula, która wprawiona w ruch niszczy nawet najsolidniejsze mury. Przestałam konwulsyjnie drgać; ucichłam, a szok po usłyszeniu tego króciutkiego zdania jakby zablokował głośny płacz, który dotychczas z siebie wyrzucałam. Nasłuchiwałam uważnie, czekając aż głos, który rzucił te słowa między nas, ponownie się odezwie.

Tylko że to był mój własny głos. To ja sama zadałam te bolesne ciosy.

A on mimo tego co usłyszał, wciąż obejmował mnie jakbym była jego najcenniejszą nagrodą. Ucisk może tylko troszeczkę zelżał; widocznie sens słów, które wyrzuciłam w niewielką przestrzeń między nami nie dotarł jeszcze do jego świadomości.

- Co... – zająknął się, a jego głos zadrżał jak wcześniej mój. Odsunął się ode mnie na minimalną odległość, a w miejscach, gdzie przed chwilą spoczywały jego ciepłe dłonie, wkradł się chłód. Jeszcze był spokojny, nic nie zwiastowało katastrofy. Odchrząknął cicho i dokończył niewypowiedziane pytanie: - Co zrobiłaś?

Wyczułam w tym pytaniu niedowierzanie i jakąś słabą nutkę nadziei na to, że cofnę to co powiedziałam. Szczerze powiedziawszy – przez moment miałam ochotę to zrobić, ale wiedziałam, że wtedy mocniej pogrążyłabym się w otchłani własnych błędów. Życie w kłamstwie nie było tym czego pragnęłam. Mówiąc, że prawda była bolesna, powiedziałabym chyba za mało. Prawda była bardziej niż bolesna. Dla nas obojga. Ale... może wcale nie była niewybaczalna? Może...

Nadzieje na wybaczenie z jego strony chwilowo się rozpłynęły, gdy napotkałam jego wzrok ponaglający mnie do odpowiedzi. Gdy przez moją głowę przeszedł ten niedługi szereg słów, przypominający mi o zbrodni, którą popełniłam, pod powiekami poczułam potok łez. Nie mogłam pozwolić sobie na kolejny wybuch płaczu, dlatego z całych sił starałam się powstrzymywać napływające łzy. Przy czym „z całych sił” oznaczało, iż nie starałam się w ogóle, gdyż owych sił już nie miałam. Byłam słaba, zawsze taka byłam i nie rozumiałam w jaki sposób doszłam do wniosku, iż kiedykolwiek mogłoby być inaczej. Nie czułam się już właścicielką i władczynią swojego ciała.

Wplotłam palce w swoje włosy i zacisnęłam je na ciemnych kosmykach tak jakbym chciała je wyrwać. Szukałam złagodzenia wewnętrznego cierpienia w bólu fizycznym.

- Nie każ mi tego powtarzać – poprosiłam, a mój głos znowu się załamał, wraz ze spłynięciem dwóch łez po moich policzkach, które jak magnez pociągnęły za sobą kolejne.

- Masz rację – przyznał, gwałtownie podnosząc się z sofy, na której siedzieliśmy. Doszukałam się w tym przekazu, iż moja bliskość po prostu zaczęła go brzydzić. - Wcale nie mam ochoty tego słuchać.

Stał nade mną jak kat nad ofiarą, choć biorąc pod uwagę tego jak ciężki był mój czyn – powinno być na odwrót. To ja byłam katem, a on ofiarą.

- Nie, to nie może być prawda... - próbował przekonać sam siebie, a nieświadomie również mnie. Ja także pragnęłam obudzić się z tego koszmaru. - Nie wierzę, nie wierzę - powtarzał nieustannie przechadzając się w tę i z powrotem tuż przed moim nosem. Czułam przenikliwy chłód za każdym razem gdy mnie mijał. Nie miałam pojęcia czy to po prostu poruszane przez jego ruchy powietrze, czy faktycznie emanował tak bezlitosnym zimnem.

W końcu zatrzymał się przy oknie i wsparłszy się dłońmi o parapet, spuścił głowę. Pokręcił nią z niedowierzaniem i prychnął cicho.

Stał tam przez chwilę, zmuszając mnie do patrzenia w jego plecy. Zapanowała cisza, w której dało się słyszeć tylko moje żałosne łkanie, choć starałam się je maksymalnie ściszyć.

- Jak mogłaś? - spytał i nie czekając na moją odpowiedź, rozwinął nieco swoje pytanie: - Jak mogłaś zrobić mi coś takiego?

Wciąż stał do mnie tyłem. Jego dłonie nie wspierały go już o parapet; zacisnął je na swoim karku, odchylając głowę w tył, tak jak ja gdy chciałam zmusić łzy by wpłynęły z powrotem do miejsca, z którego się wydostały.

- Nie... nie powiedziałam ci jeszcze wszystkiego – wymamrotałam po cichu, pociągając nosem, a on nie zareagował w żaden sposób. Nie wiedziałam czy usłyszał, ale mimo to postanowiłam kontynuować: - Ja... - zamilkłam jednak, gdy nagle zwrócił swoją twarz ku mnie. Zobaczyłam jego przesycone emocjami oczy i zapragnęłam tylko jednego – śmierci. Spoglądał na mnie z odrazą, ale jego niechęć wobec mnie była najłagodniejszym wymiarem sprawiedliwości. Oprócz niesmaku, dostrzegłam w nim urozmaiconą mieszankę innych uczuć. Rozczarowanie, złość, frustracja... Najwyraźniej odznaczała się rozpacz. Nie mógł pogodzić się z tym, że był bezsilny wobec tego czego się dopuściłam.

- Powiedziałem, że nie chcę tego słuchać – podniósł głos. Strącona przez niego w afekcie doniczka po chwili wylądowała na podłodze, rozpadając się na kawałki, a bezradna roślina została pozbawiona warunków do życia.

Nawet się nie poruszyłam, gdy przeraźliwy huk wypełnił pomieszczenie. Pozwalałam łzom płynąć swoim nieprzerwanym strumieniem, a przez ich zamgloną zasłonę przyglądałam się roślinie, której korzenie zostały częściowo obnażone.

Mogłam porównać ją do siebie. Też byłam taką obdartą z godności roślinką w beznadziejnym położeniu. Tylko, że moja doniczka rozpadła się dawno temu, gdy zginęła moja siostra. To co skończyło się niecałe dwa tygodnie wcześniej było tylko nieporadną próbą odnalezienia się w odmiennych warunkach. Myślałam, że w końcu coś mi się udało, nareszcie zaznałam odrobiny szczęścia i odnalazłam receptę na to jak żyć długo i szczęśliwie. A potem to. I dotarło do mnie, że nie mam prawa nawet do malutkiego ułamka szczęścia.

Przeniosłam swój wzrok z powrotem na niego. Czułam jak powietrze między nami się zagęszcza, miałam wrażenie, że za chwilę się uduszę, co byłoby spełnieniem moich marzeń.

Dostrzegłam łzy, które zabłyszczały w kącikach jego oczu i zażyczyłam sobie jeszcze jednego – by moja śmierć była szybka i bezbolesna. Choć co to za różnica, skoro mój ból przekroczył już dopuszczalne granice, a gdy stał się nie do wytrzymania – przestałam go odczuwać. Mój organizm wyłączył się całkowicie, uleciały z niego wszystkie emocje i niemalże przestałam czuć jakiekolwiek bodźce z zewnątrz. Byłam martwa, jednocześnie wciąż żyjąc.

Jeszcze raz pokręcił głową, nie dowierzając i znów rozpoczął swoją wędrówkę po pokoju. Jego kroki przecinały gęstą atmosferę jak ostre sztylety, trafiając prosto w moje serce, ale mój organizm przyjmował to zaledwie jako nieznaczne ukłucie widelcem.

W pewnym momencie zatrzymał się, ściągając na siebie mój wzrok. Wstyd się przyznać do takiej naiwności, ale wcale nie byłam wtedy całkowicie pozbawiona uczuć. Jedynym, co we mnie pozostało był nikły płomyczek nadziei na to, że, gdy on sobie wszystko na spokojnie przemyśli, pozwoli nam kontynuować nasze życie, prowadząc je ku temu, co mogliśmy mieć już teraz, gdybym nie dopuściła się tego egoistycznego aktu. W owym momencie nic nie było w stanie mi tego odebrać. Nic. Nawet jego późniejsze słowa, które dotarły do mnie jakby spod wody.

-Możesz teraz stąd wyjść i już nigdy nie wracać. Nienawidzę cię za to co zrobiłaś!

Jakiś czas później przekonałam się o tym, że nawet z tak nikłego płomyczka nadziei może wybuchnąć nieposkromiony pożar, który jest w stanie doszczętnie mnie strawić.

I faktycznie – już nigdy tam nie wróciłam.

__________________________

No to tak na rozpoczęcie wakacji :) 

Przedstawiam Wam ten wyrwany z kontekstu prolog, z którego jestem tak bardzo zadowolona, że chyba zacznę zaraz fruwać pod sufitem. To nieskromne, wiem, ale świadomość, że wycisnęłam ze swoich umiejętności coś takiego jest naprawdę niesamowita :) W następnych rozdziałach troszeczkę cofniemy się w czasie, a do prologu jeszcze wrócimy. Wtedy wszystkie jego tajemnice będą już znane. Jedną z nich – imiona bohaterów poznacie niebawem, choć wydaje mi się, że duża część z Was już wie którego piłkarzyka wzięłam w kluby. Gif, który dodałam do zakładki z bohaterami nie ukrywa zanadto jego tożsamości. Nie wiem kiedy definitywnie wystartuję z tą historią. Chciałabym sobie zrobić jakiś zapas rozdziałów, zanim zacznę je publikować i chcę być z nich tak zadowolona jak z tego, więc może to trochę potrwać, zwłaszcza że jeszcze nie skończyłam z Wellingerem.